



Vepra e Francesco Vezzoli (Brescia, 1971) është artikuluar në alegori në një mënyrë që shpesh ndërthuret me personazhet teatrale, ku ekspozojnë një satirë delikate dhe të mprehtë të shoqërisë bashkëkohore. I njohur për videot e tij, ai punon edhe me media të tjera, duke përfshirë fotografinë dhe qëndisjen. “Një Trilogji e Qëndisur” (1997-1999) është një seri prej tre videoklipesh kushtuar protagonistëve të kulturës dhe kinemasë, të zgjedhur edhe sepse janë punëtorë gjenialë të qëndisjes.
E para,”Ok, Praz ka të drejtë”, citon Mario Praz, një intelektual jokonformist, të cilit Luchino Visconti i kushtoi filmin Gruppo di famiglia in un interno (1974). Në video, Iva Zanicchi interpreton La riva bianca, la riva nera, kolona zanore, ndërsa Vezzoli i ulur në një divan të qëndisur nga vetë Praz, qep portretin e intelektualit. I dyti, Il sogno di Venere, shfaq Franca Valeri, e cila kërcen në një klub nën tingujt e Das Model nga Kraftwerk, ndërsa interpreton Silvana Mangano, divën e famshme të kinemasë italiane. Vezzoli, e ulur në një motoçikletë, qep portretin e saj.
Ajo është e bukur, këndon “We will pay for her beauty” dhe përmes këngës artisti propozon një debat për identitetin femëror në një çelës surreal. I fundit, “The End, teleteatro”, është i përqendruar te aktorja Valentina Cortese, e cila interpreton veten. Ajo këndon “Help” nga The Beatles në apartamentin e saj të mbushur me mobilje të qëndisura, ndërsa shqetëson Vezzolin, i cili, duke qëndruar indiferent, qep portretin e Douglas Sirk, shpikësit të melodramës kinematografike të Hollivudit.
Duke u bazuar në tre regjisorë të mëdhenj, si John Maybury, Lina Wertmuller dhe Carlo Di Palma, Vezzoli krijon një parodi groteske të botës së pabesueshme të kinemasë, e cila kthehet në një produkt konsumi. Është një video që mund të luhet në televizor për disa minuta dhe më pas të kalojë në një tjetër,pa marrë parasysh thirrjet Help, I need someone, help, që kaluan para nesh.
Martina Bettoni dhe Stefano Tomei