Duke treguar historinë e fshatit austriak, Hallstatt, i cili është kopjuar në Boluo të Kinës, si një projekt i pasurive të patundshme, “Lumturi e Dyfishtë” (2014,75 min.), ka mjegulluar kufijtë mes të vërtetës, fiksionit, performancës dhe intervistave me ekspertë, për të zbuluar veprimet e krijimit të imazhit në botën globale. Shot, në formën e një dokumentari muzikor, ku këndimi dhe vallëzimi bëhen transmetimi mbizotërues. Filmi i referohet “Tingulli i Muzikës” (1965), prodhim i Hollivudit e një fantazie të kulturës austriake. Shfaqjet muzikore në një peizazh idilik na kujtojnë politikën e identitetit kulturor në sistemin global dhe se si fantazia kalon jetën ideale në ballafaqimin me kulturat përmes shoqërisë mediatike. Hallstatt i Kinës në Boluo ishte planifikuar si një zonë banimi dhe u shndërrua në një park ikonik bashkëkohor brenda vetëm një viti.

Protagonistët, qoftë në fotografitë e dasmave ose në turizëm kulturor, kthehen në aktorë, duke luajtur rolet e dhëna nga shkrimi kulturor i paracaktuar. Turisti, i veshur me veshje lokale, duke pozuar për foto, i ngjan interpretuesit duke kënduar këngët për filmin. Skenat e filmit të udhëhequra nga urbanisti dhe arkitekti, shfaqja e bisedave televizive dhe shpallja e pasurive të paluajtshme, këndimi i karaokeve dhe paraqitja e dasmës paraqiten në mënyrë intertekstuale në një aparat vizionimi të filmit. Gjithsesi, këto aspekte performuese të filmit supozohet të jenë dëshmitarë të gjendjes kulturore bashkëkohore, në të cilën të gjithë jetojmë, ku vetë media shpërndan ekonominë e dëshirave kolektive. Titulli, Lumturi e Dyfishtë, do të thotë lumturi që rritet dyfish në martesë.

Karakteri i shkruar (lumturia, xi) është dyfishuar, me fjalë të tjera, Lumturia e Dyfishtë është lumturia që simulon njëra-tjetrën. Etimologjia e fjalës kineze merret si lajtmotiv i përkthimit kulturor në bashkimin e traditave dhe historive të ndryshme në romancën e kohës sonë. Lumturia e dyfishtë, në vend që të dënojë aspektin imoral të kopjes, shënon fuqinë e kopjes, e cila bëhet turneu ynë i forcës së kulturës. Ky dimension meta-estetik mund të zbulohet vetëm në një mënyrë refleksive që sinkronizon zhanrin e dokumentarit dhe fiksionit.

Hallstatti në Kinë është po aq iluzor, ose real, sa ai origjinal, i mbushur me konsumizëm turistik dhe fantazi kulturore nga Azia, dhe çiftëzimi i të dyve në ‘lumturinë e dyfishtë’ është një moment epitomik i kulturave tona në një botë të globalizuar.

Ella Raidel, 2017